'Broertje, ik ga volgend jaar de Alpe d'HuZes doen en de uitdaging is zes keer. Doe je mee? Dat ging niet helemaal goed waardoor opgeven de beste optie was.
#opgevenisgeenoptie bleek toch een optie te zijn. Ik werd reporter voor de Telegraaf
Het stormt en regent pijpenstelen als mijn broer Ate mij op komt halen bij treinstation Driebergen-Zeist. Omdat ik drie weken geleden de nieuwe ‘borsten’ heb gekregen mag ik voorlopig nog niet autorijden. Sterker nog, ik mag zes weken lang helemaal niks. Niet
tillen, trekken of duwen. De kans is te groot dat de implantaten gaan schuiven omdat de spieren nog niet stevig genoeg aan elkaar gegroeid zijn en om nou verder als kameel door het leven te gaan...
De Alpe d'HuZesdag
We hebben ons opgegeven voor de de Alpe d’HuZesdag in het NBC Congrescentrum te Nieuwegein om daar eens te gaan snuffelen of het beklimmen van die monsterberg inderdaad iets voor ons is, aangezien we nog nooit op een wielrenfiets hebben gezeten. En wie zijn wij? Lance Armstrong en kornuiten konden het tenslotte ook niet zonder doping. Als we het congrescentrum ingaan is het alsof we bij onze allerbeste vrienden op bezoek komen. We worden vrolijk begroet en Ie-der-een is aardig, behulpzaam, bemoedigend en vol vuur over de Ad6.
'Welke lul heeft dit bedacht?'
Het is best druk. Zo’n 650 mensen zijn aanwezig, oud, jong, heel jong, (veel) mannen en vrouwen. Een passievolle spreker staat op een groot podium. De bewegende beeldopnames van vorig jaar worden achter hem op een groot scherm geprojecteerd.
Toen hij voor de eerste keer vol goede moed met z’n maten ‘de tocht’ reed schreeuwde hij al in de tweede bocht vol wanhoop: ‘welke lul heeft dit bedacht!’ Aangemoedigd door de vele supporters, spandoeken en indrukwekkend veel brandende kaarsjes in iedere bocht, heeft hij, haar eigen zeggen, met een brok in de keel en tranen in de ogen de andere 19 bochten afgelegd. Prachtig!
Daarna worden we figuurlijk 14 km meegenomen de berg op met prachtige persoonlijke
verhalen. Er hangt een soort opgewonden, liefdevolle kerstsfeer in de zaal. Ate en ik kijken elkaar aan. Dit-gaan-wij-op-1-juni-2017-ook-doen! Gaaf!
Eerst prioriteiten stellen: shoppen
We moeten natuurlijk wel een beetje leuk op die fiets zitten. Van de aangrenzende zaal is een soort markthal met kraampjes gemaakt met allerlei hebbedingetjes voor het goede doel en racekleding, uitgestald op lange tafels. Klassieke shirtjes met drie zakjes op de rug, korte en lange broekjes met een soort dikke luier erin genaaid, kekke bidons, donatieboxen om in allerlei welwillende winkels te zetten, stickers en nog veel meer. Een vriendelijke vrijwilliger legt enthousiast op mijn zakjesvraag uit dat de drie zakjes op de rug van het wielrennershirt bedoeld zijn om ‘alles-wat-je-op-een-fiets-dag-nodig-hebt’ in te doen. Alles?! Daar passen echt m’n selfiestick, Iphone6-plus, lipgloss inclusief spiegeltje, zonnebrandcrème, energierepen en groene eiwitsmoothie niet in naast het opgerolde
windjackje en ontbijtkoek. Afijn. Dat wordt afzien als ik de inhoud van mijn handtas niet kan meenemen. Hoe doen andere dames dat?!
Boven de grote zaal zijn de ruimtes voor verschillende workshops zoals sponsoring, storytelling en wintertraining. Ik kom al gauw tot de conclusie dat ik voordeel heb als ondernemer als het gaat om sponsoring en storytelling. De wintertraining workshop is interessant. Het wordt gegeven in een klein zaaltje met voornamelijk mannen en een groot scherm. Met daarop een indrukwekkende kaart van de route naar de top van de Alpe d’Huez. Bijna 14 kilometer en 21 bochten...een lichte paniek maakt zich van mij meester als ik om me heen échte wielrenners spot. Je kent ze wel, van die gebruinde en gegroefde mannen met een goed postuur en fitte uitstraling. ‘Dus je moet er vooral van genieten, het is geen wedstrijd,’ hoor ik de gedreven presentator zeggen. ‘Ook al rust je in iedere bocht en neem je na ieder uur een hap van je bammetje Nutella, ja echt dat wordt veel gegeten, het maakt allemaal niet uit als je in ieder geval maar één keer de top haalt. ‘Wat me ook opvalt is dat die stoere kerels het steeds hebben over emoties op de berg, ‘Zo mooi man.’ ‘Ongeveer 60% van je energie wordt verbruikt door emoties.’ ‘Nou,’ fluister ik in Ate’s oor, ‘met mijn labiele hormoontoestand wordt het dweilen daar op die berg.’
Ate en ik zetten onderweg naar de trein nog even alles op een rijtje en de conclusie is dat we het supergaaf vinden om dit een keer mee te maken. Tijd voor actie.
Opgeven bleek toch ook een optie
Helaas moest ik na een paar maanden training, ik ging véél te hard van stapel en belandde met een op-hol-geslagen-hart bij de cardioloog, toch opgeven. Ontzettend balen natuurlijk maar mijn team ging wel en ik mocht, gevraagd door de Telegraaf, daar enthousiast verslag van doen met een Vlog.