Begrijpen wat er in je hoofd is gebeurd is een eerste stap.
Follow me...
Geef jezelf ont-kanker tijd.
De term survivor wordt vaak gebruikt om een persoon te beschrijven die kanker heeft overleefd. Het liefst zien we dat je daarvoor ‘gevochten’ hebt, dat maakt de overleving natuurlijk helemaal spectaculair. Door de termen ‘overwinnen’, ‘vechten’ en #opgevenisgeenoptie te gebruiken ontstaat het zaligmakende idee dat je controle hebt over de kanker. Dat is natuurlijk bullsh#t en het doet ‘onze’ overleden lotgenoten zwaar tekort. Het lijkt namelijk net, dat als je maar hard genoeg je best doet je kan winnen van de kanker. Volgens mij, en mijn leuke oncoloog, heb je vooral geluk of zwaar pech. Dat is natuurlijk bijna niet te verkroppen in onze maakbare maatschappij. Doodeng ook.
Ik denk dat we niet gevochten hebben met de kanker maar met alles wat er tussen onze oren plaatsvond. De angst. De onzekerheid. Kanker hebben is niet alleen een lichamelijke, maar vooral ook een mentale uitputtingsslag. Er wordt veel van je veerkracht gevraagd en dat mentale elastiekje is op een gegeven moment te ver uitgerekt. Dat heb je helemaal niet door want je zit in de overleefmodus. Geweldig trouwens hoor hoe ons brein ons door zo’n heftige tijd sleept. Die sluit als het ware de toegang tot het denkvermogen af zodat je in een ‘roes’ komt om deze periode beter te kunnen doorstaan. Je hoort heel vaak dat mensen achteraf zeggen ‘het leek net alsof het niet over mij ging.’ Dat komt dus omdat je brein een knop in je hoofd omzet. Maar goed, dan heb je dus de mazzel om de kanker te ‘overleven’ en loop je natuurlijk blij het ziekenhuis uit. Je hebt misschien nog niet helemaal door dat je lichamelijke en geestelijke conditie diep in het rood staan, terwijl van jou wel wordt verwacht dat je de-draad-van-het-leven-weer-oppakt. Het idiote van deze situatie is dat je nog helemaal niet klaar bent om weer in het normale leven te stappen. Na een traumatische ervaring heeft niet alleen je lichaam maar ook je geest tijd nodig om te herstellen. Want terwijl jij en de artsen druk waren met het weg krijgen van tumorcellen, is er in je hoofd, heel sneaky, een angsttumor gegroeid met een nare stem. Zo’n stemmetje die je bij ieder pijntje en plekje toeschreeuwt dat je weer kanker hebt. Wel jammer dat het ziekenhuis je daarvoor niet waarschuwt. Ik vind dat de kankerzorg te vroeg stopt. Als de tumor uit je lijf is moet er nog zorg gedragen worden voor de angsttumor in je hoofd. Je moet als het ware nog ont-kankeren. Je hebt ont-kankerzorg en verlof nodig.
Onderzoek heeft aangetoond dat het verkrijgen van informatie over wat je kunt verwachten na het beëindigen van de kankerbehandeling je helpt om je voor te bereiden op het leven na de kanker, gericht op lichamelijk én emotioneel herstel.
In dit blog lees je daar alles over.
Het enige belangrijke voor nu is dat je heel goed voor jezelf zorgt, liefdevol vooral, zoals je je kind of je allerbeste vriendin zou verzorgen.
Weet dat ook deze fase weer voorbij zal gaan...
